Op 11 mei 2018 varen ze uit met hun catamaran: David en José-Anne Ockhuijzen. Niet zomaar voor even, maar misschien wel voorgoed. In ieder geval zo lang als ze het leuk vinden. Ze hebben hun woning ingeruild voor een verblijf op hun ZILT. Tot eind 2017 kende ik dit ondernemende echtpaar niet, totdat Tanja Cavaljé (van Vlinderss) hen met mij in contact bracht. Al vanaf de eerste ontmoeting voelt het vertrouwd.

Daarom heb ik ja gezegd tegen hun bijzondere vraag:

het schrijven van een inspiratieboek over het proces van Los & Laten om je droom te leven. De eerste interviews hierover vonden in maart en april plaats. Op 4 mei had ik met hen, op de ZILT in Willemstad, het laatste interview voor vertrek. Van nu verloopt ons contact via mail en Facetime om zo hun belevenissen aan boord te volgen. Terwijl zij het water op gaan, blijf ik aan wal, om schrijvend te komen tot een prachtboek. Deze zomer zal ik bovendien aan boord van ZILT gaan om zélf te ervaren hoe het is om met hen mee te zeilen. Want wie denkt aan een kleine of grote koerswijziging is welkom bij hen aan boord.

 

Een grote koerswijziging hoeft voor mij niet. Ik leef al mijn droom als tekstschrijfster. Dat bevestigt deze schrijfopdracht. Zelden paste een opdracht trouwens zó goed bij mijn huisstijl. 

 

De eerste golfbeweging die de basis van mijn huisstijl vormt, dateert uit 2001. Een bevriende ontwerper combineerde in enkele lijnen mijn liefde voor de zee met de oneindige woordenstroom waarmee ik anderen ondersteun. Enkele jaren later professionaliseerde Esther Martis-Lips van Not Just Ideas mijn huisstijl. Ze voegde er een papieren bootje aan toe, dat aan de onderkant zichtbaar is in het heldere water. Het bootje is een knipoog naar teksten met een boodschap. Ik help anderen met het verwoorden van hun verhaal. De manier waarop ik dat doe is open en helder; het transparante water waarin de boot drijft, symboliseert dat. Weer wat later in de tijd voegde ik daar de woorden frisse blik – verfrissende tekst aan toe. 

 

En nu mag ik deze ondernemers helpen bij het verwoorden van hun boodschap. En wat voor één. ‘Mooooooiiii’ zou mijn moeder hebben gezegd. Ik steek mijn duim denkbeeldig omhoog naar de zonnige hemel, van waaruit ik haar duim ontvang. Bijna drie jaar na haar overlijden volgt ze me nog steeds. Alles klopt. Omdat er meer is, zoals ze op ZILT zeggen.