Een hele gewone zaterdagmiddag. De boodschappen zijn gedaan, het weekend kan beginnen. Manlief en ik twijfelen over het ontkurken van een fles champagne. Zomaar. "Het is wel een goede hoor" sputtert hij. "Daarom juist" zeg ik stellig.

Waarom wachten op een bijzondere gelegenheid, met de kans dat het (te) lang duurt voordat deze zich aandient? In dat geval smaakt de nu jonge champagne dan al lang niet meer zo lekker fris. Waarom niet van een gewone middag een bijzondere maken? Volgens mij is dat de essentie van een aangenaam leven: gewoon, bijzonder maken en voorkomen dat bijzonder, gewoon wordt.

PS De fles champagne is die zaterdagmiddag inderdaad opengegaan!