Met hart en ziel werken als zzp'er, heeft ook een nadeel. Soms houden dingen waar je met heel je zijn aan hebt gewerkt, op te bestaan.

Omdat het budget op is.
Omdat de tijd de doelstelling heeft ingehaald.
Omdat er een nieuwe wind waait.
Omdat er een besluit is gevallen, dat geen weerwoord duldt.

En nee, het ligt zeker niet aan de door mij geleverde kwaliteit, noch aan mijn inzet.

Vanochtend liep ik tegen mijn kwetsbaarheid als zelfstandig werkend tekstschrijfster aan, toen ik hoorde dat het communicatiemiddel waar ik vol overtuiging jarenlang aan heb meegewerkt, op gaat houden te bestaan.Dat doet zeer. Bij mij wel.

Te gehecht geraakt aan de mensen met wie ik samenwerk bij deze productie?
Te gegrepen door persoonlijke verhalen van medewerkers?
Te betrokken?
Te open?
Te veel met hart en ziel?

Op de vragen die ik mezelf stel, is het antwoord ja. Betekent dit ja dat ik het voortaan anders ga doen? Met meer afstand en zakelijker? Nee. Om zakelijke teksten met een persoonlijke noot te kunnen schrijven, vind ik het noodzakelijk om in het verhaal van de ander te kruipen en me daaraan over te geven.Daarom is dit rauwe randje in mijn tekstschrijversbestaan akelig gevoelig, maar hoort het er wel bij.

Mijn hardloopschoenen bieden in zulk soort situaties altijd een uitweg. Gelukkig heb ik de mogelijkheid om mijn werkdag voor een rondje Mastbos te onderbreken. Al hardlopend ontstaat ruimte voor de dankbaarheid dat ik, al schrijvend voor het medewerkersblad in kwestie, zo lang heb mógen bijdragen aan meer binding in deze organisatie.

Opgefrist kan ik me dezelfde middag nog richten op een andere schrijfklus. Met de betrokkenheid die mijn kwetsbare kracht is, geef ik me eraan over.